Francja czekała na ten dzień od 20 lat, ale mimo prognoz przedstawiających dobre szanse na wygraną, wciąż wielu wątpiło, że będzie to możliwe. Analitycy mówili o świetnej drużynie, ale porównując ją do starych graczy z 1998 roku, kiedy Francja wygrała Puchar Świata, nie liczono na wygraną na początku meczów. Francuscy piłkarze udowodnili, że są niesamowici, a dzięki ciężkiej pracy zespołowej odnieśli wielkie zwycięstwo i zostali mistrzami świata w piłce nożnej. Przed Mistrzostwami Świata napisałem artykuł cytujący francuską telewizję sportową, mówiącą o niskiej obronie w zespole. Już w Euro Cup w 2016 roku Francja miała wielkie nadzieje, ale bardzo się rozczarowała po przegranej w finale z Portugalią. W ciągu ostatnich dwóch lat pracowali jeszcze ciężej i opłaciło się! Wielka wygrana Francji.
Finałowa gra była wyświetlana na telebimach w całym Paryżu i wielu oglądało ją w barach i miejscach publicznych przygotowanych specjalnie z okazji finału. Na Pola Marsowe nie wpuszczano kibiców już 2 godziny przed meczem z powodu przeludnienia, ulice były pełne ludzi od pory obiadowej, a wiele stacji metra zostało zamkniętych. Jeśli ktoś oglądał mecz w domu, zaraz po jego zakończeniu prawdopodobnie pojechał do centrum Paryża, aby świętować. Byłam jedną z tych osób, które postanowiły obejrzeć finały w domu (wyobrażałam sobie, jak bardzo bary mogą być zatłoczone i nie będę w stanie widzieć ekranu podczas gry), ale wyszłam z domu zaraz po meczu, aby uczestniczyć w szczęściu panującym na ulicach Paryża.
Już w metrze ludzie w niebiesko-czerwono-białych barwach krzyczeli „On à gagné” (Wygraliśmy) czy „On est les champions” (Jesteśmy zwycięzcami) i skakali do sufitu pociągu. Próbowałam wydostać się z metra jedną stację przed Champs – Elysees, ponieważ wszystkie inne przystanki były zamknięte, jednak setki ludzi robili to samo i utknęliśmy tam przez kilka minut. Było bardzo gorąco, bo nawet takie miejsce jak Paryż nie jest przystosowane do przyjmowania tylu osób w tym samym czasie. Mimo tych problemów nikt nie stracił nastroju i kiedy ochrona chciała zamknąć stacje, gdy czekaliśmy na wyjście, wszyscy zwolennicy zaczęli krzyczeć „laisse-nous sortir” (pozwólcie nam wyjść) i udało się nam wydostać.
Wysiadłam na przystanku Invalides, obok mostu Aleksandra III, a wszystkie ulice pełne były mężczyzn i kobiet ubranych we francuskie kolory, spacerujących z flagami, jeżdżących z ludźmi na dachach samochodów. Wiele ulic było zamkniętych dla samochodów, więc piesi mieli wystarczająco dużo miejsca. Im bardziej zbliżałam się do Pól Elizejskich, tym bardziej było tłoczno i głośniej. Wszyscy byli szczęśliwi i chcieli wyrazić to w najlepszy sposób. Widziałam ludzi z kolorowymi racami śpiewającymi hymn Francji, innych z fajerwerkami skaczącymi i krzyczącymi „Qui ne pas n’est pas français” (Kto nie skacze, nie jest Francuzem) i wielu siedzących i pijących z przyjaciółmi. Wokół były setki ludzi i wszyscy byli dumni z tytułu „champion du Monde” (mistrzów świata).
Bardzo cieszę się, że mogłam uczestniczyć w tym radosnym momencie z Francuzami i świętować razem z nimi – Dobra Robota Francjo!
Wielka wygrana Francji!
Zapraszam do mojej galerii zdjęć z tego wydarzenia:
Jak dojechać z lotniska do Paryża? Paryż ma 3 lotniska w różnych częściach miasta.
Najbardziej znane i największe to lotnisko Charles de Gaulle na północy, najstarsze to Orly na południu. Tanie linie lotnicze uważają również lotnisko w mieście Beauvais-Tille za jedno z paryskich lotnisk.
Lotnisko Charles de Gaulle CDG
Paryskie lotnisko Charles de Gaulle (Francuskie: Aéroport de Paris-Charles-de-Gaulle) jest zwane także lotniskiem Roissy. To największe międzynarodowe lotnisko we Francji i drugie co do wielkości w Europie (po lotnisku Heathrow w Londynie). W 2017 roku było to również dziesiąte najbardziej ruchliwe lotnisko na świecie, obsługujące prawie 70 milionów pasażerów i prawie pół miliona operacji lotniczych.
Historia lotniska
Budowa nowego lotniska North Paris rozpoczęła się w 1966 roku, a pierwszy terminal został otwarty w dniu 8 marca 1974 roku. Nazwano go na cześć Charles de Gaulle (1890-1970), przywódcy Wolnych Sił Francuskich podczas II wojny światowej i prezydenta Francji od 1959 do 1969 roku. Obecnie obejmuje ono 32,38 kilometrów kwadratowych.
Jeśli wybierasz się do Paryża to warto zarezerwować bilety wcześniej na poniższe atrakcje:
Na lotnisko można dostać się pociągiem RER B z Chatelet ( lub z dworca Gare de Nord. Wybierzcie kierunek Aéroport Charles de Gaulle i, w zależności od terminalu, z którego macie samolot, wysiądźcie na ostatniej lub przedostatniej stacji. Terminale 1 i 3 znajdują się na stacji Aéroport CDG, a terminal 2 znajduje się na ostatniej stacji RER B i nazywa się Aéroport CDG 2 TGV. Pierwszy pociąg odjeżdża o 5 rano, a ostatni z Gare du Nord jedzie tuż po północy. Odległość między lotniskiem Charles de Gaulle a Paryżem wynosi 23 kilometry, a podróż pociągiem zajmuje 45 minut. W zależności od natężenia ruchu podróż samochodem może potrwać nawet dłużej.
Cena biletu na RER B z dowolnego miejsca w Paryżu wynosi 10,30 €, ale jeśli podczas pobytu zakupiłaś lub planujesz zakup karty Navigo na wszystkie strefy, możesz również z niej korzystać, lotnisko należy do ZONE 5 (strefy 5). W drugą stronę, z lotnisko do Paryża, można przesiąść się na dowolną linię metra z tym samym biletem lub w inny dowolny pociąg kolei podmiejskiej na terenie Paryża.
Autobus
Można również skorzystać z autobusu o nazwie Le Bus Direct (oficjalna strona internetowa), który zabierze Cię do jednej z kilku różnych stacji w Paryżu, takich jak Porte Maillot, Champs-Élysées, Trocadero, Wieża Eiffla, Gare de Lyon, Gare Montparnasse czy lotnisko Orly . Bilet kosztuje 12 €, a droga trwa około 60-80 minut w zależności od miejsca wyjazdu. Plusem autobusu jest to, że nie męczysz się z bagażami, które można schować na dole autobusu.
Istnieje również RoissyBus z dzielnicy Opera Garnier na lotnisko, kosztuje 12 € i jedzie się około 60-75 minut. Najtańsza wersja dojazdu z lotniska do Paryża to publiczny autobus 350 lub 351, który łączy lotnisko CDG z Gare d’Est oraz Nation. Po przejściu na jedną z tych stacji można dojechać metrem do miejsca docelowego. W ten sposób kupujesz tylko 2 bilety na jedną podróż (jeden na autobus i drugi na metro). Możesz kupić bilet jednorazowy, który kosztuje 2,40 €. Jednak jeśli zamierzasz użyć więcej biletów podczas pobytu w Paryżu, polecam kupić karnet 10 biletów za 14,90 €. W ten sposób podróż z lotniska będzie kosztować tylko 3,80 € (dwa bilety po 1,90 € każdy).
Istnieje również wiele stron internetowych zapewniających prywatny transport za około 50 €, podobny koszt jak taksówka.
Pamiętaj! Jeśli macie lot z terminalu 2G linią AirFrance HOP!, musisz wziąć bezpłatny autobus z terminalu 2F.
Jak się dostać z lotniska do Paryża? Lotnisko Orly
Orly było głównym lotniskiem Paryża przed budową Charles de Gaulle. Nawet teraz, po przejściu większości ruchu międzynarodowego na lotnisko Charles de Gaulle, Orly pozostaje najbardziej ruchliwym francuskim portem lotniczym dla ruchu krajowego i drugim najbardziej ruchliwym francuskim lotniskiem w ruchu pasażerskim, z 32 milionami pasażerów w 2017 r. Loty odbywają się do różnych miejsc w Europie oraz na całym świecie.
Orly zostało otwarte w 1932 roku jako lotnisko Villeneuve-Orly i było używane przez siły wojskowe podczas drugiej wojny światowej. W rezultacie, było wielokrotnie atakowane, a znaczna część jego infrastruktury została zniszczona. Później zostało odbudowane jako największe lotnisko we Francji. Po wybudowaniu lotniska Charles de Gaulle planowano zamknąć lotnisko Orly. Jednak przy dużym natężeniu ruchu na obu lotniskach pomysł upadł, a oba miejsca działają bardzo dobrze.
Jak się dostać na lotnisko Orly?
Lotnisko Orly na południu Paryża jest również bardzo dobrze skomunikowane z miastem. Istnieje kilka sposobów na dotarcie do niego:
Orlybus z Denfert-Rochereau (RER B, metro 4, 6) kosztuje 8.30 €, a podróż trwa 35 min.
Orlyval z Antony, gdzie można dojechać RER B (ten sam pociąg co na lotnisko CDG, ale z drugą, południową stronę), 12 € z Chatelet, trwa 37 min. Jeśli posiadasz kartę Navigo, możesz jej używać tylko do Antony, a później kupić osobny bilet na autobus Orlyval za 9,30 € (zajmuje to 11 minut, więc jest dość drogo na tak krótką przejażdżkę). Pierwszy pociąg z Chatelet jedzie o 5.20 rano, a o 6 rano pierwszy autobus Orlyval z Antony. Ostatni autobus jedzie o 23.00.
Metro 7 + tramwaj 7 czyli tylko dwa bilety jednorazowe na transport publiczny. Zatem będzie to kosztować 3,80 € (lub Navigo), ale dotarcie na lotnisko zajmuje około godziny.
Le Bus Direct z Arch du Triumph lub Gare Montparnasse.
Jak się dostać z lotniska do Paryża? Lotnisko Beauvais–Tillé
Paryż-Beauvais jest międzynarodowym portem lotniczym w pobliżu miasta Beauvais w gminie Tillé, zbudowanym w 1930 r. Jest to dziesiąte najbardziej ruchliwe lotnisko we Francji, obsługujące prawie 4 miliony pasażerów w 2016 r. I jest najczęściej wykorzystywany przez linie czarterowe i tanie linie lotnicze jak Ryanair, Wizzair czy Blue Air.
Jak się dostać na Beauvais?
Autobus
Najprostszym sposobem dotarcia na lotnisko jest skorzystanie z bezpośredniego transferu z Paryża z przystanku Porte Maillot za 17 €. Autobusy jeżdżą co kilka minut, ale niewiele osób wie, że właściwy autobus jest zawsze 3 godziny przed naszym lotem. Jazda trwa 1 godzinę 15 minut, a autobus zatrzymuje się między terminalami na lotnisku w Beauvais. Odległość między nimi jest bardzo mała, więc nie martw się, że będziesz musiał dużo chodzić. Możesz kupić bilet online lub w kasach przy parkingu autobusowym (nie na możliwości kupna biletu w autobusie!).
Istnieje również inna możliwość dostania się na lotnisko Beauvais i skorzystania z pociągu TER (Transport Express Régional) linii 19 z Gare du Nord do centrum Beauvais za 14,50 €, a później taksówką za około 13 €. Szczerze mówiąc nigdy nie korzystałam z tej opcji, ponieważ jest droższa i bardziej skomplikowana. Kilka razy skorzystałam z Bla Bla Car i działa to całkiem nieźlem, a zarazem jest to najtańszy sposób.
Dojazd z polskimi przewozami
Wielu przewoźników proponuje przewozy wahadłowe między Paryżem a lotniskami. Znam kilka polskich firm, które oferują usługi przewozu z miejsca pobytu na lotnisku Beauvais za 20 € czy inne lotniska.
Podsumowując, dojazd ze wszystkich 3 lotnisk jest bardzo dobry, zarówno transportem publicznym, jak i taksówkami.
Poznaj cuda Luwru dzięki biletowi wstępu o określonej godzinie. Odkryj główne dzieła sztuki tej ikony Paryża z pomocą cyfrowego audioprzewodnika, koncentrując się na zapierającej dech w piersiach Mona Lisie.
Odwiedź Luwr z biletem wstępu o określonej godzinie, aby zapewnić sobie dostęp do jednego z największych muzeów na świecie. Zakończ swoje doświadczenie odkrywania Paryża przyjemnym rejsem po Sekwanie.
Nie znam osoby, która by nie słyszała o Luwrze. Luwr – największe muzeum na świecie słynie nie tylko ze swoich zbiorów, ale także z pięknej Piramidy i znajdujących się obok Jardin du Tuileries. To miejsce jest obowiązkowe na liście każdego turysty odwiedzającego stolicę Francji. Słynne z Mona Lisy i innych obrazów Da Vinci, jak również ze starożytnych kolekcji Grecji i Egiptu, to muzeum ma 380 000 obiektów i jest odwiedzane przez około 10 milionów ludzi każdego roku. Bilety do Luwru, które zapewnią się szybkie wejście bez kolejki kupisz tutaj.
Luwr, Pawilon Richelieu
Szybkie fakty
Kolekcja: ok. 615 tys. obiektów; na stałe prezentowanych ~35 tys. dzieł. Pow. ekspozycji ponad 70 tys. m².
Godziny: codziennie 9:00–18:00, z nocnym zwiedzaniem do 21:00 w środy i piątki; wtorek – nieczynne. Ostatnie wejście 1 h przed zamknięciem.
Bilet: 22 € (wstęp do stałych i czasowych wystaw w Luwrze + Musée Delacroix tego samego i następnego dnia). Zalecana rezerwacja godziny wejścia.
Wejścia: Piramida, Carrousel (99 rue de Rivoli), Richelieu (dla grup/przewodników), Porte des Lions (nad Sekwaną – bywa okresowo zamykane).
Luwr jest tak wielki, że trudno go zwiedzić w całości. Jeśli chciałbyś spędzić 30 sekund przy każdym obiekcie, potrzebowałbyś 100 dni na obejrzenie wszystkich dzieł sztuki! Mimo że podzielono go na 3 części, nadal każda część jest znacznie większa niż większość muzeów. Na 73 000 metrów kwadratowych można znaleźć obiekty od prehistorii do XXI wieku.
Luwr
Masz mało czasu na zwiedzanie Paryża? Weź bilet na konkretną godzinę!
Muzeum w Luwrze zostało zbudowane w 1190 roku, aby służyć jako twierdza obronna. Po dwóch wiekach przekształcono je w rezydencję królewską dla 20 kolejnych władców Francji. W XVII wieku dwór królewski został przeniesiony do Wersalu i zdecydowano, że Luwr zostanie przekazany artystom. Wreszcie, w 1793 roku, muzeum zostało otwarte. Początkowe kolekcje to obiekty królewskie i skonfiskowana własność kościelna.
Piramida w Luwrze od drugiej strony
„Kolekcja została powiększona za czasów Napoleona, a muzeum zostało przemianowane na Musée Napoléon, ale po abdykacji Napoleona wiele dzieł skonfiskowanych przez jego armie powróciło do swoich pierwotnych właścicieli, a kolekcja została jeszcze zwiększona za panowania Ludwika XVIII i Karola X. Podczas Drugiego Cesarstwa Francuskiego, muzeum zyskało 20 000 sztuk, a od III Rzeczypospolitej stale rośnie dzięki datkom i darowiznom.”
Apartamenty Napoleona III’ego w Luwrze
W 1983 r. francuski prezydent François Mitterrand zaproponował plan odnowienia muzeum. W ramach tego przedsięwzięcia architekt I. M. Pei zaprojektował szklaną piramidę na dziedzińcu głównym, Cour Napoléon. Prace budowlane rozpoczęły się w 1985 r., natomiast uroczyste otwarcie Piramidy nastąpiło w 1989 r. Kolejnym etapem tzw. Wielkiego Luwru była Odwrócona Piramida, ukończona w 1993 r., dzięki czemu zespół wejściowy zyskał spójną, nowoczesną oprawę.
Zawsze jest duża kolejka, aby wejść do muzeum, więc przygotuj się na co najmniej 40 minut czekania przed wejściem do holu, gdzie można kupić bilety. Można również dostać bilety online za 2 € więcej niż normalny bilet i pozwoli to zaoszczędzić dużo czasu -kolejka dla osób, którzy już mają bilety jest znacznie krótsza. Po wejściu do środka pod szklaną piramidą znajdziesz informacje, kasy biletowe, kawiarnie, butiki z pamiątkami i wejścia do trzech pawilonów.
Porada Magdy: kupuj bilet z wyprzedzeniem na konkretną godzinę i przyjdź 15–20 min wcześniej. W dni o mniejszym ruchu sprzedaż na miejscu bywa uruchamiana, ale bez gwarancji.
Północne skrzydło pałacu, położone wzdłuż Rue de Rivoli i poświęcone Armandowi Jeanowi du Plessis, kardynałowi de Richelieu (1585–1642). Na parterze znajdziesz przede wszystkim ekspozycję rzeźby francuskiej — w tym słynne dziedzińce Cour Marly i Cour Puget — która stanowi znakomite wprowadzenie do dalszego zwiedzania. Następnie, we wschodnich częściach skrzydła rozciąga się Departament Sztuki Starożytnego Bliskiego Wschodu, obejmujący m.in. Mezopotamię i Lewant. Z kolei pierwsze piętro wypełniają zbiory francuskie i europejskie od średniowiecza po XIX wiek. Tutaj szczególny akcent jest na sztukę zdobniczą oraz apartamenty Napoleona III. Wreszcie, na drugim piętrze mieści się dział malarstwa z dziełami szkół północnoeuropejskich: francuskiej i niemieckiej z XIV–XVI wieku, niderlandzkiej z XV–XVI wieku, a także flamandzkiej i holenderskiej z XVII stulecia; uzupełniają je wybrane obrazy innych szkół europejskich z XIX wieku.
Nie musisz sama szukać wszystkich atrakcji i lokalizacji – w moim e-booku o Paryżu znajdziesz gotowy plan zwiedzania, linki, sprawdzone miejsca na jedzenie i zakupy.
Południowe skrzydło Luwru, położone wzdłuż Sekwany. Swoją nazwę zawdzięcza Dominique’owi Vivantowi Denonowi (1747–1825), pierwszemu dyrektorowi muzeum. To tutaj — przede wszystkim na poziomie 1 — znajdziesz najważniejsze galerie malarstwa włoskiego, hiszpańskiego i francuskiego, w tym Salę Stanów z Moną Lisą, a także monumentalne schody Daru z Nike z Samotraki, które prowadzą w głąb części poświęconej sztuce starożytnej Grecji. Co więcej, na tym samym poziomie mieści się również słynna Galeria Apollina, gdzie prezentowane są m.in. klejnoty koronacyjne Francji. Na parterze (poziom 0) przejdziesz z kolei przez sale rzeźby — przede wszystkim włoskiej renesansowej — oraz wybrane ekspozycje antyku (greckiego, etruskiego i rzymskiego). W zachodniej części skrzydła znajduje się też Pavillon des Sessions, czyli przestrzeń poświęcona sztuce Afryki, Azji, Oceanii i obu Ameryk. Na poziomie 2 kontynuowane są galerie malarstwa — zwłaszcza francuskiego XIX wieku — dlatego wbrew obiegowym opiniom ten poziom nie jest „pusty”, lecz pełen stałych ekspozycji.
Sully to skrzydło obejmujące najstarsze zachowane budynki pałacu, skupione wokół dziedzińca Cour Carrée. Swoją nazwę zawdzięcza Maximilienowi de Béthune, księciu de Sully (1560–1641). To właśnie tutaj — najpierw na poziomie −1 — zobaczysz wystawę o historii Luwru wraz z pozostałościami średniowiecznego zamku Karola V, które stanowią znakomite wprowadzenie do dalszego zwiedzania. Następnie, na parterze (poziom 0), rozpoczyna się trasa przez Zbiory Sztuki Egipskiej, a w sąsiednich salach prezentowana jest również sztuka starożytnego Bliskiego Wschodu (m.in. Iranu i Lewantu) oraz wybrane kolekcje sztuki greckiej, etruskiej i rzymskiej. Co więcej, na pierwszym piętrze kontynuowane są zarówno galerie egipskie, jak i greckie, dzięki czemu opowieść o starożytności rozwija się spójnie na kilku kondygnacjach. Wreszcie, na drugim piętrze znajdziesz część Wydziału Malarstwa — przede wszystkim kolekcję malarstwa francuskiego z XVII–XIX wieku — która domyka wizytę w skrzydle Sully perspektywą nowożytną.
Selfie z Mona Lisą
Kolekcja jest podzielona na osiem działów kuratorskich:
Starożytności egipskie
Dział obejmujący ponad 50 000 dzieł, zawiera artefakty z cywilizacji Nilu od 4.000 r. pne do IV wieku naszej ery. Gospodarstwa obejmują sztukę, mumie, narzędzia, odzież, biżuterię, zwoje papirusu, gry, instrumenty muzyczne i broń. Wśród kolekcji można znaleźć Kamień z Rosetty, Wielkiego Sfinksa, Siedzącego Skrybę i Szefa Króla Dżedefre.
Siedzący Skryba w Luwrze
Antyki Bliskiego Wschodu
Przedstawia przegląd wczesnej cywilizacji Bliskiego Wschodu i pierwszych osad, przed nadejściem islamu. Departament dzieli się na trzy obszary geograficzne: Lewant, Mezopotamię (Irak) i Persję (Iran). W zbiorach znajdują się takie zabytki jak Stella księcia Lashasha, 2,25-metrowy Kodeks Hammurabiego (wyświetla zasady babilońskie w widocznym miejscu, aby żaden człowiek nie mógł powoływać się na swoją niewiedzę), XVIII-wieczny mural pisma z Investiture z Zimrilim, Głowa pogrzebowa i perski Łucznicy Dariusza.
Sphinx w Luwrze
Starożytności grecka, etruska i rzymska
Dział ten przedstawia fragmenty basenu Morza Śródziemnego od neolitu do VI wieku. Tam znajdziecie Wenus z Milo, Apollo Belvedere, Damę z Auxerre, Herę z Samos.
Eksponaty, w tym ceramika, szkło, wyroby metalowe, drewno, kość słoniowa, dywan, tkaniny i miniatury, obejmują ponad 5000 prac i 1 000 odłamów.
Venus z Milo w Luwrze
Wskazówka: Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o Luwrze i innych atrakcjach Paryża, zapraszam do mojego e-booka o Paryżu, który zawiera szczegółowy przewodnik po najpiękniejszych miejscach w mieście.
Rzeźba
Rzeźby do końca XIX wieku, takie jak Umierający Niewolnik Michała Anioła i Zbuntowany Niewolnik, Daniel w Zagłębiu Lwów, Dziewica z Owernii, Zmartwychwstanie Chrystusa, Psyche odrodzona przez Pocałunek Kupidyna.
Psyche odrodzona przez Pocałunek Kupidyna
Sprawdźcie także kolekcję moich pozostałych zdjęć z działu rzeźby:
Obiekty od średniowiecza do połowy XIX wieku. Początkowa kolekcja opierała się na własności królewskiej i pracach przeniesionych z bazyliki Saint-Denis. Znajdują się tu słynne apartamenty Napoleona III, a także Nessus i Deianira oraz gobelin Maximillian’s Hunt, wazon Madame de Pompadour’s Sèvres.
Apartamenty Napoleona III’go w Luwrze
Potrzebujesz biletów na paryskie atrakcje? Z pewnością znajdziesz je tutaj:
Ta kolekcja ma ponad 7500 dzieł od XIII do 1848 roku, prawie dwie trzecie pochodzi od francuskich artystów, a ponad 1200 to Północnoeuropejskie dzieła.
Kolekcja renesansowa
Kolekcja renesansowa obejmuje arcydzieła Leonarda da Vinci, w tym Mona Lisę, Świętą Annę Samotrzeć (Dziewicę i Dzieciątko z św. Anną), Świętego Jana Chrzciciela oraz Madonnę w grocie; Caravaggia reprezentują Wróżka i Śmierć Dziewicy; z kolei malarstwo XVI‑wiecznej Wenecji ilustrują obrazy Tycjana, m.in. Koncert wiejski (Concert champêtre), Złożenie do grobu oraz Ukoronowanie cierniem.
Obejmuje prace na papierze. Początkiem kolekcji było 8 600 prac w Kolekcji Królewskiej. Zbiory są wyświetlane w Pavillon de Flore; ze względu na kruchość nośnika papieru, tylko część jest udostępniania dla publiczności w tym samym czasie.
Królewska biżuteria w Luwrze
Jest powód, dla którego Luwr jest najsławniejszym muzeum na świecie – jest pełen niesamowitych dzieł sztuki, w których każdy może znaleźć coś dla siebie. Jeśli jednak nie masz wystarczająco dużo czasu, aby go odwiedzić, po prostu obejrzyj Luwr z zewnątrz i zróbcie zdjęcia jego wspaniałym budynkom i Piramidzie, samo to jest niesamowitym przeżyciem.
Informacje praktyczne
Którędy wejść?
Najbardziej intuicyjnie: pod Piramidą (Cour Napoléon).
Najwygodniej przy deszczu i dla wózków: od strony Carrousel du Louvre (wejście podziemne, 99 rue de Rivoli).
Grupy i przewodnicy: Richelieu.
Szybkie przejście w okolicy Sekwany: Porte des Lions – sprawdź w danym dniu, bywa nieczynne.
Co zobaczyć w Luwrze (mój skrót):
Mona Lisa (Sala Denon, Salle des États), Wenus z Milo, Nike z Samotraki, Apartamenty Napoleona III, Kodeks Hammurabiego, Siedzący Skryba, Wielki Sfinks z Tanis – to „pewniaki” na pierwszą wizytę.
Plan zwiedzania i czas:
Minimum: 2–3 godziny na „greatest hits” (Denon + Sully).
Dzień „na spokojnie”: 5–6 godzin z przerwą kawową.
Najluźniej bywa w środy i piątki po 17:00 (nocne zwiedzanie do 21:00). Unikaj wtorków (muzeum zamknięte) i weekendowych poranków szczytowych.
Jak się tam dostać:
metro linia 1 przystanek Palais Royal – Musée du Louvre
metro linia 1 przystanek Louvre Rivoli
Adres:
Rue de Rivoli, 75001 Paris
Ceny:
bilet normalny 22€
bezpłatny wstęp dla wszystkich osób poniżej 18 lat i do 25 roku życia dla mieszkańców Europejskiego Obszaru Gospodarczego
Życie byłoby o wiele bardziej zabawne i pozytywne, gdyby muzyka towarzyszyła nam na każdym kroku.
Podczas Fete de la Musique w Paryżu
Ranek, idziemy do pracy i myślimy czy na pewno wyłączyliśmy prostownice i czy nie zapomnieliśmy zabrać ze sobą obiadu oraz czy dobrze ubraliśmy nasze dziecko do przedszkola, aby zaraz się nie rozchorowało. Wieczór, wracamy do domu po męczącym dniu i wcale się nam nie spieszy do codziennych obowiązków, ale w głowie są tylko myśli dotyczące rzeczy, które powinniśmy zrobić zanim pójdziemy spać. Wyobraźcie sobie, że tym czynnościom towarzyszy muzyka. Ale nie muzyka z telefonu, co chwilę się rozłączająca razem z siecią. Nie muzyka, którą tylko wy słyszycie i może czasami uśmiechacie się więcej przy znanych rytmach, ale widząc zatroskane miny innych przechodniów, wracacie myślami do własnych problemów.
A co jeśli na każdej ulicy słyszelibyśmy muzykę na żywo i grający zespół rozsiewałby pozytywną energię na wszystkich przechodniów? Ludzie nie tylko uśmiechaliby się do siebie nawzajem, ale też chętniej by sobie pomagali i mięli więcej energii na cały dzień. Brzmi utopijnie? Trochę tak, ale we Francji jest taki jeden dzień w roku, kiedy muzyka towarzyszy ludziom na każdym rogu. 21 czerwca to nie tylko Pierwszy Dzień Lata, ale także Dzień Muzyki we Francji – Fête de la Musique.
Zespół grający koło Panteonu podczas Fete de la Musique
Dzień Muzyki we Francji świętował swoją 37 rocznicę. Kiedy w październiku 1981 roku Maurice Fleuret został dyrektorem muzycznym i tanecznym w Ministerstwie Kultury Jacka Langa, postanowił wprowadzić nową koncepcję, w myśl:
„La musique sera partout et le concert nulle part” – „Muzyka będzie wszędzie a koncert nigdzie”.
Paryż, Fete de la Musique
Wywołał on rewolucję muzyczną, która swoją ideą równości wszystkich, traktowania jednakowo bez względu na pochodzenie, była także inspirującym sposobem na walkę z rasizmem. Jego idea była wszystkim czego potrzebowała ówczesna Francja:
„dźwiękowym wyzwoleniem, pijaństwem, zawrotami głowy, które są bardziej autentyczne, bardziej intymne, bardziej wymowne niż sztuka ”.
Paryż, Fete de la Musique
Kiedy w 1982 roku badania Ministerstwa Kultury wykazały, że 5 milionów osób, w tym jedna na dwie młode grają na instrumencie muzycznym, a na większości festiwali występują te same osoby, postanowiono zorganizować wydarzenie muzyczne dla tej mniejszości francuskiej. Tak właśnie powstała Fête de la Musique, a 21 czerwca, jako najdłuższy dzień w roku, został symbolicznie wybrany na datę tego wydarzenia.
Fontanna Saint Michel podczas Fete de la Musique
Czyż taki widok nie kojarzy Wam się z Paryżem?
Dzień Muzyki we Francji.
Tego dnia w całej Francji organizowane są darmowe koncerty dla szerokiej publiczności i każdy może bezpłatnie zagrać gdzie tylko ma ochotę. I rzeczywiście osobiście mogę potwierdzić, że muzyka jest wszędzie.
Pompidou w Paryżu, Fete de la Musique
Już po raz trzeci miałam okazję uczestniczyć w tym szczególnym dniu na ulicach Paryża. W tym roku udałam się do dzielnicy Saint Michel czyli okolic Notre Dame, gdzie udało mi się zobaczyć wielu artystów grających różnego typu muzykę. Jest to naprawdę wspaniałe wydarzenie, pełne pozytywnej energii. Szkoda, że tylko raz w roku można w nim uczestniczyć.
Podczas Dnia Muzyki w Paryżu
Dzień Muzyki spodobał się także innym nacjom i obecnie jest celebrowany w 120 krajach, mam nadzieję, że wkrótce także i w Polsce.
Przydatne informacje:
Co roku 21 czerwca w większości miast Francji, a przede wszystkim w każdym zakątku Paryża zobaczycie zespoły grające na żywo, wystarczy po prostu wyjść na ulicę! Istnieje także kalendarz ze szczegółowymi informacjami imprez. Tutaj strona z roku 2018.
Le Petit Palais – Mały Pałac został zbudowany, podobnie jak jego sąsiedzi – Grand Palais i Most Aleksandra III, na Wystawę Światową z 1900 roku. Jednak to miejsce zawsze było przeznaczone do celów ekspozycyjnych, a nie jak większość innych muzeów w Paryżu, które znajdują się w starożytnych rezydencjach królewskich lub dworcach kolejowych.
Posąg przy wejściu do Petit Palais, Paryż
Niewielu turystów zdaje sobie sprawę, że wejście na stałe wystawy jest bezpłatne, a pałac jest otwarty także we wtorki (kiedy Luwr lub Musee d’Orsay są zamknięte). Może to być ciekawa alternatywa na deszczowy dzień, zwłaszcza, że nie ma kolejki do wejścia, czego nie mogę powiedzieć o innych muzeach w Paryżu.
Sufit w Petit Palais, Paryż
Le Petit Palais – Mały Pałac został zaprojektowany przez Charlesa Giraul i opiera się na kształcie trapezu z czterema skrzydłami wokół półkolistego ogrodu z uroczą kawiarnią. Stało się muzeum już w 1902 roku, zaledwie dwa lata po jego budowie.
Petit Palais na zewnątrz z widokiem na ogród
„Petit Palais mieści znaczącą kolekcję dekoracyjnych malowideł ściennych i rzeźb powstałych w latach 1903-1925. Architekt Charles Girault chciał nadać budynkowi wielkość i godność oficjalnego pałacu i stworzył program prac mający na celu wysławiać Paryż, aby uczcić korzyści płynące ze sztuki. „
W muzeum Petit Palais można znaleźć bogatą kolekcję sztuki antycznej i współczesnej, a także francuskie obrazy z XIX i XX wieku oraz zabytki sztuki antycznej. Wejście na stałą ekspozycję jest bezpłatne.
Posąg w Petit Palais, Paryż
Wystawa czasowa kosztuje 13 € i zmienia się co kilka miesięcy. Zawsze warto sprawdzić obecny temat. Miałam przyjemność odwiedzić wystawę Holendrzy w Paryżu ( Les Hollandais à Paris 1789-1914) Van Gogha, Van Dongena, Mondriana i Gauguina.
Wewnątrz Le Petit Palais można zobaczyć niesamowite schody, tuż obok wejścia do wystawy tymczasowej.
Niesamowie schody w Petit Palais, Paris
Po 2 godzinach chodzenia po Małym Pałacu polecam iść do kawiarni, którą można znaleźć w prawym skrzydle, ale żeby się tam dostać, trzeba przejść przez balkon. To jedna z najbardziej uroczych kawiarni, jakie znalazłam w Paryżu!
Kawiarnia w Petit Palais, Paryż
Zwiedzanie le Petit Palais jest dobrą alternatywą na deszczowy dzień lub leniwą niedzielę. Wstęp jest darmowy, miejsce znajduje się tuż obok Pól Elizejskich i nie ma tam wielu ludzi ani kolejek do wejścia. Polecam!
Ceny:
Wystawy stałe – darmowy. Wystawy czasowe – 13€.
Godziny otwarcia:
Wtorek- niedziela 10.00 – 18.00
Jak się tam dostać:
metro linia 1 lub linia 13 przystanek Champs Elysée- Clemenceau
Piłka nożna jest najpopularniejszymsportem we Francji. Szkółki piłkarskie, treningi, szkolenia oraz turnieje są popularne na terenie całego kraju, a w każdym dużym mieście znajduje się kilka stadionów, jak i drużyn.
Wieża Eiffla w kolorach Paris Saint German na powitanie Neymara
Le Fédération Française de Football jest krajowym organem zarządzającym i jest odpowiedzialny za nadzorowanie wszystkich aspektów stowarzyszenia piłki nożnej w kraju, zarówno zawodowych, jak i amatorskich.
Pierwszy klub piłkarski powstał we Francji w 1863 roku, jak opisano w gazecie The Scotsman:
„Wielu angielskich dżentelmenów mieszkających w Paryżu ostatnio zorganizowało klub piłkarski. Konkursy piłkarskie odbywają się w Bois de Boulogne, za pozwoleniem władz i zaskakują Francuzów.”
Współczesna piłka nożna została wprowadzona dziewięć lat później w 1872 roku przez angielskich żeglarzy grających w Le Havre (2 godziny drogi od Paryża).
Strefa kibica w czasie Mistrzostw Europy 2016
Francuska pierwsza liga Ligue 1 jest jedną z najlepszych lig europejskich, obecnie zajmuje piąte miejsce w Europie za angielską Premier League, hiszpańską La Liga, włoską Serie A i niemiecką Bundesliga.
W tym roku mistrzem Francji, po raz 7, została drużyna Paris Saint-Germain, która zdobyła tytuł po wygranym 7:1 meczu AS Monaco. Jednak największa rywalizacja zawsze istniała między drużynami z Marsylii oraz Paryża i doprowadziła do niechęci mieszkanców południa ze stolicą.
2 lata temu, w 2016 roku miałam okazję zobaczyć mecz Polski w czasie Euro 2016 na Polach Marsowych, pod samą wieżą Eiffla. Została tam zbudowana strefa kibica z dwoma telebimami, na których pokazywano mecze. Atmosfera była wspaniała!
Strefa kibica w czasie Mistrzostw Europy 2016
Piłka nożna we Francji.
A jakie nastoje panują przed Mistrzostwami świata 2018?
Według strony CBS Sports szanse narodowej drużyny francuskiej są całkiem spore:
” Nic nie da się porównać z magią drużyny z 1998 roku, ale obecny francuski zespół jest jednym z najlepszych na świecie. Dzięki Kylianowi Mbappe, Antoine’owi Griezmannowi oraz innym niesamowitym zawodnikom, strzelanie bramek nie powinno stanowić problemu. Jeśli obrona może znaleźć spójność i parę, które mogą pokazać jedność, uważajcie.”
Wieża Eiffla w kolorach Paris Saint German
Francuzi oczywiście nastawiają się na wygraną, w końcu to ich sport narodowy! Ich miejsce w rankingu FIFA oraz obecna silna drużyna mogą spełnić ich oczekiwania i dać im całkiem spore szanse na wygraną.
Z niecierpliwością czekam na mecz Francji, ale kibicuję oczywiście biało-czerwonym!
Bazylika Sacre-Coeur powinna bez wątpienia znaleźć się na waszej liście obowiązkowych miejsc do odwiedzenia w Paryżu. Jest to nie tylko przepiękny kościół katolicki, ale także miejsce wielu pielgrzymek. Oprócz tego położona jest na wzgórzu, w najwyższym miejscu Paryża, skąd rozciąga się niesamowity widok na stolicę Francji.
Plac du Tertre obok Bazyliki Sacre Coeur
Bazylika Najświętszego Serca, zwykle nazywana po prostu Sacre-Coeur (fr. sacre- święte, coeur – serce), to nie tylko symboliczne miejce religijne, ale także polityczne.
Bazylika Sacre-Coeur nocą
Inspiracja do projektu Sacré Cœur powstała w dniu 4 września 1870 r., kiedy proklamowano Trzecią Republikę Francuską. Wraz z przemówieniem biskupa Fourniera, który przypisał klęskę francuskich żołnierzy podczas wojny francusko-pruskiej boskiej karze po podziale społeczeństwa po rewolucji francuskiej. Bazylika powstała w celu upamiętnienia poświęcenia 58 000 osób, którzy stracili życie podczas wojny.
Bazylika Sacre Coeur
Bazylika została zaprojektowana przez Paula Abadiego, który pokonał 77 innych architektów chętnych do podjęcia tego wyzwania. Budowa rozpoczęła się w 1875 roku. Ukończono ją w 1914 roku, jednak wybuch pierwszej wojny światowej uniemożliwił konsekrację, która odbyła się po zakończeniu wojny, w 1919 roku.
Ołtarz w Bazylice Sacre Coeur
Ogólny styl struktury pokazuje swobodną interpretację cech romańsko-bizantyjskich. Do budowy zastosowano biały granit, dlatego też często nazywa się ten zabytek „białą bazyliką„.
„Biała bazylika”
„Wiele elementów bazyliki symbolizuje wątki nacjonalistyczne: portyk z trzema łukami ozdobiony jest dwoma rzeźbami konnymi francuskich świętych narodowych Joanny d’Arc (1927) i królem Ludwikiem IX, wykonanymi w brązie przez Hippolyte Lefebvre; a dziewiętnastotonowy dzwon Savoyarde (jeden z najcięższych na świecie), oddany w 1895 roku w Annecy, nawiązuje do aneksji Sabaudii w 1860 roku.”
Makieta bazyliki Sacre-Coeur
Organy piszczałkowe w Bazylice Sacre-Coeur
Wielkie organy piszczałkowe znajdujące się w Bazylice Sacré-Cœur są uznawane za jedne z najbardziej znaczących w Paryżu, Francji i Europie. Zbudowane w 1898 roku, są ostatnim świetnym instrumentem zbudowanym przez znakomitego Aristide Cavaillé-Coll.
Kopuły bazyliki mają wysokość 79 metrów, a wieża północna 83 metry. W tej to wieży znajduje się najcięższy dzwon w Paryżu (19 ton), nazywany „Savoyarde„, którego serce waży 500 kg.
Widok na Paryż ze wzgórza Montmartre
Bazylika Sacre-Coeur znajduje się w 18. dzielnicy Paryża, nieco dalej od centrum, niż inne słynne zabytki. Jednak jest bardzo blisko Moulin Rouge i Ściany Kocham Cię. Dzielnica, w której się znajduje – Montmartre, jest bardzo piękna i znana. Wszędzie można znaleźć artystów sprzedających swoje obrazy lub namawiających do narysowania waszej karykatury lub portretu.
Sacre-Coeur
Oprócz tego, jeśli planujecie kupić pamiątki z Paryża, zdecydowanie powinniście to zrobić w Montmartre. Różnorodność wyboru i ilość sklepów jest niezliczona, a ceny są najlepsze!
Różowy Dom w Montmartre
Widok ze wzgórza Sacre-Coeur jest naprawdę oszałamiający – można zobaczyć cały Paryż. Polecam wziąć ze sobą kanapkę lub kupić piwo od miejscowych panów, którzy się tam kręcą i usiąść na schodach pod bazyliką, aby zatrzymać się na chwilę i spojrzeć na zapierający dech w piersiach widok, który tam znajdziecie.
Panoramiczne zdjęcie zrobione ze wzgórza Montmartre
Wszystko to można zobaczyć w Basilique du Sacré-Cœur i jej okolicach za darmo! Nie ma opłaty wstępu i proszę nie zniechęcać się kolejką, którą możecie tam zobaczyć – to tylko kontrola bezpieczeństwa, która idzie bardzo szybko.
Sacre-Coeur
Jak dojechać:
metro linia 2 – przystanek Anvers
metro linia 12 – przystanek Abbesses
Z metra można podjechać autobusem albo przejść się pieszo 🙂
Adres: 35, RUE DU CHEVALIER-DE-LA-BARRE 75018 PARIS
Le Figaro (francuska gazeta codzienna) porównał go do potwora z Loch Ness. Budynek, zaprojektowany w architekturze high-tech, znajduje się bardzo blisko Notre Dame i tuż obok jednego z najnowszych centrów handlowych w Paryżu – Les Halles.
Projekt Centrum George Pompidou został nazwany przez National Geographic „Miłością od drugiego wejrzenia”.
Centrum Pompidou – paryski potwór z Loch Ness
Wewnątrz budynku znajduje się Narodowe Muzeum Sztuki Współczesnej, które jest największym muzeum sztuki współczesnej w Europie! Na drugim piętrze znajduje się również biblioteka publiczna, w której uczniowie z całego Paryża i okolic spotykają się, aby wspólnie się uczyć.
Nazwa muzeum pochodzi od George Pompidou, prezydenta Francji z lat 70., który zainicjował budowę budynku. Muzeum zostało oficjalnie otwarte w 1977 roku przez prezydenta Valéry Giscard d’Estaing. Centrum Pompidou odwiedza miliony turystów każdego roku i mogę potwierdzić, że za każdym razem, gdy przechodzę obok, zawsze widzę długą kolejkę do wejścia.
Widok z Centrum Pompidou na Bazylikę Sacre Coeur
Centrum Pompidou znane jest na całym świecie, więc pomimo moich rozterek związanych z odwiedzeniem go (czasami mam wrażenie, że tak naprawdę nie rozumiem sztuki współczesnej), zdecydowałam się wejść do środka w 2017 roku. I była to jak najbardziej dobra decyzja! Nawet jeśli nie lubicie sztuki nowoczesnej, z piątego piętra muzeum rozciąga się niesamowity widok na Paryż. Z jednej strony widać Bazylikę Sacre Coeur, a z drugiej – Wieżę Eiffla.
Wejście do Centrum Pompidou
Muzeum ma 5 pięter, na pierwsze dwa piętra można wejść od wewnątrz budynku, ale na pozostałe trzeba użyć schodów znajdujących się na zewnątrz (nie martwcie się – są to schody elektryczne).
Widok z Centrum Pompidou na Bazylikę Sacre Coeur
Centrum Pompidou – paryski potwór.
Odwiedziłam wystawę rosyjskiej sztuki współczesnej, poniżej można zobaczyć zdjęcia niektórych obrazów i instalacji.
Szczerze mówiąc, trudno było zrozumieć znaczenie niektórych instalacji, takich jak prysznic przymocowany do ściany. Jednak, jak zawsze miło było odwiedzić nowe miejsce, a zwłaszcza zobaczyć widok z dachu budynku.
Widok na Wieżę Eiffela z Centrum Pompidou
Dodałam dużo zdjęć z tego muzeum, ale uważam, że jest to najlepszy sposób pokazania, jak wygląda Centrum Pompidou, abyście sami mogli zdecydować czy checie go zwiedzić.
Jak się tam dostać:
metro linia 1 lub 11 przystanek Hotel de Ville
metro linie 1, 4, 7, 11, 14 przystanek Chatelet
Rer A, B, D przystanek Châtelet-Les Halles
Ceny:
Bilet normalny kosztuje 14€
Godziny otwarcia:
Poniedziałek do soboty 9.00 do 19.00.
Więcej możecie dowiedzieć się na stronie oficjalnej.
Most Aleksandra III to nie tylko przejście łączące dwa brzegi Sekwany, ale także elegancki, pozłacany most z niesamowitym widokiem na każdą dzielnicę miasta i tętniącym życiem pod nim.
Jest to miejsce wielu zdjęć ślubnych, scen z filmów (na przykład filmy o Jamesie Bondzie czy ostatniej scenie Północ w Paryżu) lub teledysków takich jak Say Somethin z Mariah Carey & Snoop Dogg czy Someone Like YouAdele.
Paryż
Istnieje wiele sposobów, aby dostać się na most, powiedziałabym, że wszystkie drogi prowadzą do mostu Aleksandra III. Lokalizacja między Les Invalides (stary szpital ze złotymi kopułami, obecnie wojskowe muzeum broni), 20 minut spacerem od Wieży Eiffla (z niesamowitym widokiem na nią) oraz Dużym i Małym Pałacem tuż obok (skąd już bliziutko na Pola Elizejskie z jednej strony i Place de la Concorde z drugiej) tworzy miejsce, którego nie możesz przegapić podczas zwiedzania Paryża.
Le Pont Alexandre III in Paris
Most nazwany został na cześć cara Aleksandra III, który zawarł sojusz franko-rosyjski w 1892 r., A jego syn, Mikołaj II, położył kamień węgielny w październiku 1896 r. Z tego powodu mieści on herby Francji i imperium rosyjskiego.
„W ten sposób powstał bardzo niski 40-metrowy most o długości 107,5 metra i wysokości zaledwie 6 metrów.”
Le Pont Alexandre IIIzostał zaprojektowany przez architektów Josepha Cassien-Bernarda i Gastona Cousina na Wystawę Światową organizowaną w 1900 roku.
Most Aleksandra III, widok z drogi pod mostem, która jest częstym miejscem spotkań Paryżan
Przejście przez most raz nie wystarczy. Należy go dobrze obejrzeć z każdej strony, każdego rogu i każdego kierunku. Jest pełen niesamowitych posągów nimf, lwów, cherubinów, syren i przechodząc za każdym razem można zauważyć coś nowego.
Pomiędzy cherubinami na moście
„Na każdym końcu Mostu Aleksandra III znajdują się duże pozłacane posągi na 17-metrowych filarach, a każdy z nich został stworzony przez innego artystę”.
Most Aleksandra III widziany z Mostu Invalides
To wspaniałe miejsce kryje więcej tajemnic, niż można się spodziewać. Przejście pod mostem to tętniące życiem, zatłoczone miejsce spotkań wielu paryżan, którzy przyjeżdżają tam, by spędzić czas z przyjaciółmi i rodziną. Można przynieść napoje i przekąski lub zjeść posiłek w restauracji na świeżym powietrzu. Bary na łodziach, dobra muzyka i niesamowity widok na most to idealne miejsce na spędzenie niedzielnego popołudnia.
Na przejściu pod mostem
To także miejsce wielu wydarzeń. W zeszłym roku miałam przyjemność uczestniczyć w obchodach 14 lipca, narodowego dnia Francji, i zobaczyć paradę wojskową, która przeszła z Pól Elizejskich przez most Aleksandra III. Przede mną przeszło wielu policjantów i żołnierzy w kolorowych ubraniach i z różnymi rodzajami broni. Byłam w stanie zobaczyć ich z bliska i zrobić ładne zdjęcia i filmy. Nie mogę się doczekać, aby to powtórzyć w tym roku!
Parada wojskowa na Dzień Niepodległości Francji na Moście Aleksandra III
Le Pont Alexandre III to jeden z najpiękniejszych mostów na świecie. Jest często wybierany przez znanych artystów do filmów, teledysków i zdjęć, więc upewnijcie się, aby zobaczyć go na własne oczy!
Jak się tam dostać:
metro linia 13 – przystanek Invalides
metro linia 12 – przystanek Assemblée Nationale
20 min spacerem od Wieży Eiffla
Most jest otwarty cały czas, a wstęp oczywiście darmowy.
Poniżej teledysk Adele „Someone like you” nakręcony na Moście Aleksandra III:
Le Panthéon to wspaniałe arcydzieło architektoniczne położone tuż obok Uniwersytetu Sorbony, naprzeciwko słynnego Ogrodu Luksemburskiego i niedaleko Notre Dame.
Jednak lokalizacja jest zarówno dobra, jak i zła dla tego mauzoleum. Z pewnością większość turystów widziała je z zewnątrz, gdyż będąc w centrum wielu innych turystycznych miejsc, nie można go przegapić. Niestety często ludzie decydują się nie wchodzić do tego dawnego kościoła i zamiast tego odwiedzić inne, bardziej znane miejsca.
Panteon – grób Marii Skłodowskiej
Przez wiele miesięcy wahałam się czy wejść do środka Panteonu, nie byłam pewna czy jest wart 9 €. Kiedy wreszcie zdecydowałam się, zaskoczyła mnie architektura i sztuka, która znajduję się wewnątrz.
Panteon – grób Marii Skłodowskiej
W 1774 r. król Ludwik XV, w obliczu śmiertelnej choroby, o odzyskanie sił poprosił Świętą Genowefę, główną patronkę Paryża. Kiedy wyzdrowiał, postanowił zbudować świątynię poświęconą tej świętej. Budynek służył jako kościół przez wiele lat, ale w 1885 roku świątynia została zdesakralizowana, a wszystkie chrześcijańskie symbole usunięte. Od tego czasu miejsce to stało się mauzoleum słynnych francuzów.
„Panteon zbudowany jest jak krzyż grecki: nawa główna, prezbiterium i dwa transepty są mniej więcej równe, jest to wczesny przykład neoklasycyzmu z fasadą wzorowaną na Panteonie w Rzymie”.
Zabytek ma jedno piętro z posągami oraz piwnicę, w której znajdują się krypty. Główna rzeźba Panteonu, La Convention Nationale, stoi w miejscu, które kiedyś było ołtarzem. Pośrodku stoi Marianna, symbol Francji, po jej prawej stronie żołnierze, a po lewej członkowie Konwentu Narodowego. To Narodowa Konwencja zarządziła egzekucje Ludwika XVI i jego żony Marii Antoniny w 1793 roku.
Panteon
W każdym rogu Panteonu znajdziecie wiele rzeźb, poniżej hołd dla oratorów i polityków zwanych mężami stanu i generałami. Pomnik jest imponujący, zwłaszcza, że zdopracowano każdy najmniejszy szczegół.
Rzeżby w Panteonie
Jednak w Panteonie największą uwagę przyciąga wahadło Foucaulta, proste urządzenie nazwane od nazwiska francuskiego fizyka Léona Foucaula, które było eksperymentem demonstrującym obrót Ziemi.
Foucault Pendulum w Panteonie
„Zarówno na biegunie północnym jak i południowym, płaszczyzna oscylacji wahadła pozostaje stała względem odległych mas wszechświata, podczas gdy Ziemia obraca się pod nim, wykonując jeden sizerealny dzień, aby zakończyć rotację. Tak więc, w stosunku do Ziemi, płaszczyzna oscylacja wahadła na biegunie północnym podlega pełnemu obrotowi w prawo w ciągu jednego dnia, wahadło na biegunie południowym obraca się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.”
Na szerokości geograficznej Paryża pełny cykl precesji trwa nieco poniżej 32 godzin, więc po jednym dniu gwiazdowym samolot oscylacyjny obrócił się o nieco ponad 270 stopni.
Wewnątrz można także zobaczyć model Panteonu, który wygląda dokładnie jak oryginał, tylko jest jego mniejszą wersją.
Makieta Panteonu w Paryżu
W kryptach Panteonu w Paryżu pochowani są znani Francuzi. Wśród 76 mężczyzn znajdują się: Voltaire, Rousseau, Victor Hugo, Émil Zola, Aleksander Dumas. Przez wiele lat w Panteonie była tylko jedna kobieta, podwójna laureatka nagrody Nobla i nasza rodaczka Maria Skłodowska-Curie. Od niedawna to sie zmieniło i dołączyły do jej grona kolejne 4 kobiety.
Jeśli także wahacie się czy odwiedzić to mauzoleum, pamiętajcie, że jest to wyjątkowe miejsce ze wspaniałą architekturą, wahadłemFoucaulta pokazującym, że Ziemia krąży wokół własnej osi i kryptami wpływowych ludzi.
Informacje:
Bilety: 9€
Godziny otwarcia: codziennie od 9.00 rano to 18.00
Jak się tam dostać:
metro linia 1 przystanek station – Cardinal Lemoine
Używamy plików cookies w celu optymalizacji naszej witryny i naszych serwisów.
Funkcjonalne
Zawsze aktywne
Przechowywanie lub dostęp do danych technicznych jest ściśle konieczny do uzasadnionego celu umożliwienia korzystania z konkretnej usługi wyraźnie żądanej przez subskrybenta lub użytkownika, lub wyłącznie w celu przeprowadzenia transmisji komunikatu przez sieć łączności elektronicznej.
Preferencje
Przechowywanie lub dostęp techniczny jest niezbędny do uzasadnionego celu przechowywania preferencji, o które nie prosi subskrybent lub użytkownik.
Statystyka
Przechowywanie techniczne lub dostęp, który jest używany wyłącznie do celów statystycznych.Przechowywanie techniczne lub dostęp, który jest używany wyłącznie do anonimowych celów statystycznych. Bez wezwania do sądu, dobrowolnego podporządkowania się dostawcy usług internetowych lub dodatkowych zapisów od strony trzeciej, informacje przechowywane lub pobierane wyłącznie w tym celu zwykle nie mogą być wykorzystywane do identyfikacji użytkownika.
Marketing
Przechowywanie lub dostęp techniczny jest wymagany do tworzenia profili użytkowników w celu wysyłania reklam lub śledzenia użytkownika na stronie internetowej lub na kilku stronach internetowych w podobnych celach marketingowych.
